In deze dagen waarin het licht weer aan het terugkeren is – ingezet op de midwinterwende van 21 december – en de kalender een jaartal markeert kijken veel mensen terug, sluiten af wat is geweest. Een nieuwe betere toekomst ligt voor ons. Die ligt er steeds, in deze periode bewuster dan anders.

Ik wens je veel verbondenheid, vertrouwen, optimisme en een liefdevol 2024 waarin je balans en geluk moge ervaren en je dromen uitkomen.

Op bovenstaande foto sta ik op een piste in Frankrijk en kijk uit over Zwitserland (waar mijn zusje omkwam). Voor het eerst sinds zo’n 30 jaar ben ik weer gaan skiën. Ik wilde mijn zoon de kans geven deze wintersport te leren kennen, waar ik zo van hield. In mijn tienerjaren werkte ik om eigen skivakanties met leeftijdtijdsgenoten te bekostigen. Op wintersport gaan in de bergen deed ik echter niet meer nadat mijn jongere zusje door een ongeluk bij het skiën omkwam in 1995.

Het was mijn zus haar eerste (en laatste) skivakantie. Ik ontving haar kaart met de post, na haar plotselinge dood. Met daarop haar wens: zullen we samen gaan skiën ( in de Gouden Eeuw)? Samen want ze wist hoe ik geniet van skiën en in de bergen zijn. De Gouden Eeuw refererend aan dat het niet de goedkoopste vakanties zijn. Of… aan iets anders?

Sinds haar shockerende overlijden is mijn leven drastisch veranderd. Ten goede. Er gingen jaren van diepe rouw en groei overheen, waarin in mijn rationeel getrainde mind ik meer en meer andere invloeden dan wetenschap kon toelaten. En dan voelde ik ten volle dat zij, mijn zus Pauline, er helemaal nog was, dat ze niet weg was en ik contact met haar had.

Kijk nog eens naar de met mijn iPhone gemaakte panorama foto boven. Is het een mislukte foto? Is het toeval dat het lijkt dat ik twee handen heb? Aan een arm?