Boekverslag van ‘Alles over Reiki’, van Pamela Miles

Het lijkt geschreven als reiki zelf, warm, kalm en geruststellend. Een boekverslag van Alles over Reiki, van Pamela Miles – alsof er geen weerstand en scepsis bestaat

Het lezen van dit boek kostte, hoewel ik het graag las, toch een aantal weken. Ik wilde het niet, zoals me wel eens overkomt, in een keer uitlezen en daarmee belangrijke lessen als fast food naar binnen schrokken.

Nu het een week of wat geleden is dat ik het boek uit las, denk ik aan hoe ik het begin ervoer, het niet–dogmatische sprak me erg aan.

Het lijkt geschreven als reiki zelf, warm, kalm en geruststellend. En ik denk aan hoe ik aan het einde steeds wat trager ging lezen omdat het me meer confronteerde met de discrepanties tussen de medische wereld en de alternatieve.

Ik denk dat ik het lastig vond om de vanzelfsprekendheid te lezen, waarmee Pamela haar reikigroepen en colleges binnen de reguliere gezondheidszorg beschrijft. Alsof er bijna geen weerstand en scepsis in bestaat. Dit schrijvende besef ik uiteraard dat ik een hapklaar stappenplan had gewenst waarmee ik mijn reiki-evangelie kan verkondigen en iedereen kan bekeren tot het nemen van verantwoordelijkheid voor het eigen welzijn.

Zo simpel is het natuurlijk niet, ze zal er jaren van haar leven in geinvesteerd hebben, alleen al om een ingang te vinden.

Ik kijk mijn aantekeningen door en zie dat met name het eerste deel me geraakt heeft. Blijkbaar had ik zelf nog veel oordelen en twijfels over reiki, meer dan ik dacht. De leefregels bijvoorbeeld, zoveel manieren er zijn om ze uit te leggen! Ik had nogal wat zelfoordeel toen ik na mijn eerste initiatie merkte dat ik een band begon op te bouwen met reiki maar dat de leefregels me in het geheel niet aanspraken. Omdat het regels zijn, denk ik.

Pamela s uitleg heeft voor mij het dogmatische karakter van de leefregels verzacht. Hoewel ik er nog geen band mee heb, in de zin van, dat ik ze op wil zeggen en eren, kan ik er in ieder geval nu zonder oordeel tegenaan kijken.

Voor mij een stap naar, hoe zal ik het noemen, nederigheid, of respect? Over (zelf)oordelen gesproken. Op dit moment bevind ik me in een situatie waarin er zoveel mensen steun nodig hebben in een of andere vorm. Stuur ik ze allemaal reiki?

Nee, ik kan mijn hele dag wel besteden met reiki aan andere mensen geven. Ik voel me enerzijds schuldig dat ik mezelf wel reiki geef, mijn werk, mijn partner en dat ik maar een gelimiteerd aantal mensen reiki kan geven terwijl er zoveel nodig is. Anderzijds denk ik, waarom in hemelsnaam, helpen mensen zichzelf niet (met reiki)?

Ik denk zo vaak, ja, de prijs betaal je pas als je 60 bent. En pijnlijk vind ik het om steeds meer kennisen boven de 60 ziek te zien worden. Maar ik kan ze niet allemaal reiki geven. Daarom wederom een opluchting op bladzijde 140, Als we vrede in onszelf scheppen, brengen we een belangrijke bijdrage aan de vrede in de wereld.. Toch, het blijft een spanningsveld.

Leuk vond ik om te merken dat ik tijdens het lezen van dit boek enthousiasme begon te voelen voor zaken waarvan ik voorheen dacht dat ze niet bij me zouden passen, zoals initiaties geven. Ben ik daar niet te jong voor? Misschien niet, mijn innerlijke leraar werd wakker!

En reiki met kinderen. O hoe graag zou ik die kleine bolletjes licht een gereedschap willen geven waarmee ze zichzelf kunnen helen van de pijn waar de wereld ze, onoverkomelijk kennis mee zal laten maken. Een van mijn angsten is dat ik mijn kinderen zal willen beschermen en daardoor hun zelfredzaamheid beknot. Of dat ik ze, zoals het mij geleerd is, zich laat harden maar daarmee hun emoties weg laat stoppen.

Het ontroert me dus, te lezen dat reiki voor kinderen werkt. En ik hoop dat ze er later naar zullen vragen. Ik had gewild dat ik er eerder mee in aanraking was gekomen. Echter, voor alles is een tijd.

Bij het medische gedeelte, daar ben ik opgehouden met mijn aantekeningen. Hield daar mijn enthousiasme op? Nee, ik denk eerder dat ik nog helemaal geen ervaring op dat gebied heb, het is nog een onbekende vlakte. Onbekend maakt onbemind, ik weet er simpelweg nog niet veel over te zeggen of voelen. Het is hoopvol, dat wel. Dat er plaatsen zijn waar patienten zichzelf in hun ziekteproces ondersteunen met reiki.

Dat er een openheid in het wetenschappelijke systeem bestaat, met nieuwsgierige artsen die het willen ervaren en dan ervaren dat reiki werkt. Laat ik mijn eigen scepsis dat het altijd twee werelden zullen blijven eens opzij zetten en een stapje in het onbekende durven wagen als de kans zich voordoet.

Rosalijn van IJken, 3 februari 2015 , http://www.vanijken.com

Leuk als je reageert

Heb je ook dit boek gelezen of wil je op iets anders uit de tekst reageren? Ik hoor het graag.

Hartegroet, Nicola