Op dit moment leef ik helemaal toe naar later deze week; voor het eerst ga ik een vuurloop ritueel begeleiden. Samen met vuurpriesteres Immia, en drie andere priesteressen.

Reuze spannend. Ik heb er zo veel zin in. De deelneemsters aan de Atlas Reiki Master , zullen een hele dag de rituele sfeer ingaan. Op de avond van een vuurloopdag kun je over de gloeiende houtskolen lopen.

Een vuurloop biedt een grote kans om  innerlijke krachten vrij te maken. Om te helen. Voor mij voelt het hier naar toe leven en mee bezig te zijn heel waardevol.

En ook na tien keer aan een vuurloop deel te hebben genomen vind ik het niet gewoon wat ik hier schrijf. Het is bizar. Gloeiende kolen, zojuist voortgekomen uit 1,5 kuub eiken, 1000 graden Celsius.

1000 graden, duizelt het je (ook) ?

Dat kan niet. Dat is onmogelijk.

Precies daarom ben ik er zo door gefascineerd: het kan niet, en toch doen mensen het, vuurlopen. Mensen doen het al duizenden jaren.

Deze magie van het onmogelijke mogelijk maken, daar hou ik zo van, ben ik dol op. De magie van het verbinden van de magische met de aardse wereld.

De laatste  vuurloop die ik meemaakte was afgelopen weekend. Toen heb ik Henk Waltman ondersteund bij het geven van een vuurloop op het ccc festival.  Een hele grote groep mensen, velen voor het eerst, liepen over het vuurbed.

Kijkend naar hen, naar deze beginners wat betreft het  vuurlopen,  en afwegend of ik ook over het vuurbed zou gaan lopen, kwam de gedachte: ‘zij lopen, dan kan ik zeker’.

Het volgende moment was er angst.

En de gezondere en kloppendere gedachte: het gaat niet om hen. Iedere vuurloop is totaal anders. Het gaat om mij. Dat ik al vele malen over het vuur gelopen heb, wil niet zeggen dat ik nu een ‘ja’ krijg van het vuur. Ik heb mijn eigen proces.

Ik begon angstiger te worden. En bewoog me toch richting de rij die aan de buurt wilde komen. Ik stemde af op de vuurspirits. Ik vroeg aan Asjerah, mijn gids, of het een goed idee was om over het vuur te gaan.

‘JA’ klonk het in mij. Helderder en duidelijker dan ooit bij enig door mij aan deelgenomen vuurloop.

Maar een moment later was het mijn beurt. En keek ik naar de gloeiende kolen. Enorme ANGST,  heel veel angsten overvielen me als nooit tevoren. Ze vlogen me aan.

Ik begon zowat te bibberen. En een beetje uit mijn lijf te gaan. Ook ik wilde ter plekke blijven staan.  Het moment erop overwoog  ik te stoer gaan doen en als een macha die het wel eens even zou laten zien dat ze dit vaker had gedaan, over het vuurbed te gaan lopen.

Zo het opschrijvend herken ik ‘flight, freeze or fight’ . De reacties die we vaak hebben bij angst.

Maar op een of andere manier, wellicht geholpen door steeds maar weer de voorbereidingen van een vuurloop ritueel mee te maken, had ik een helder moment, en wist ik wat ik moest doen.

Ik deed dat waar ik het met mijn cliënten en cursisten geregeld over heb::

de angst te omarmen, en er naar toe bewegen.

En ik bewoog naar voren. Ik liep. Over het vuurbed. Trefzeker, angstig, maar ik liep. Over de hete kolen. Mijn angsten tegemoet.

Het onmogelijke had ik  mogelijk gemaakt. Niet flight, freeze or fight’, niet vluchten, niet bevriezen, niet gevochten maar door bewogen mijn angst tegemoet.

Atlas Reiki organiseert een vuurloop op 13 en 14 mei 2016

Leuk als je reageert

Wat houd jij voor onmogelijk? Leuk als je hieronder reageert. Ik ben benieuwd. Lees het graag.